Другi наш выпуск па зiме

Паразлятаўся па краiне,

Дыпломы атрымалi ўсе

Хоць i штаны у адрэналiне.

Тож группа добрая была,

Калi гарэла пад нагамi,

Але ўжо на прыканцы

З вучобай лыка не вязала.

Адзiн, хто не глядзеў на ўсiх

I працаваў як за дваiх,

Усiм вядомы Робокап

I зорка выставак – Улад!

Пакiнуў след свой шмат ён дзе:

На працу не казаў ён «Не»,

Шмат што паспеў зрабiць

I доўга на языку яму тут быць.

Надзея групаю жыла

I шмат каму дапамагла

Аж да дыплома дапаўзцi.

Заняткi ў яе не прапусцi!

У вучобе прыкладам была,

Шмат што рабiла як магла

Пакуль яе не пакусаў

На прыканцы К. Уладiслаў.

А Лера была нiбыта цень,

Заўседы разам у барацьбе

I з курсавымi, i проста так

Пакуль не звеў сястру лайдак!

У роспачы яна не кiнула вучыць,

Але да ведаў зменьшаў апетыт.

Адной рашэннi трэба ўжо прымаць:

Вучыцца тут далей, цi працаваць.

У аўтаматыцы шлях пачаў ранней

I тэхнiкум рабiў яго мацней

«Навошта парыць мне мазгi,

Няхай працуе хтось над сабой другi.

Не трэба той мне iнтэлект,

Што прапануе весь сусвет».

I зараз форму носiць ён,

А з аўтаматыкай гамон.

Яшчэ адзiн меў добры старт -

Здалек прыехаў К. Улад

Прадметы разумець было не цяжка,

Але вучыўся ён неўзацяжку.

Пайграць у гулькi ён мастак

(Здаваў з апошнiм ён не проста так).

I быццам талент быў, а час усё шоў,

А кампетэнцый добрых не знайшоў.

Спачатку былi на адзiн мне твар

I да навукi, як добры гаспадар,

Але лянота ўзяла й тут свае,

I пахавалiся, як ты самы на дно.

I на вучобе стала цяжка iм рабiць,

І з курсавымi ў апошнiх сталi быць,

Але рукамi стэнд змаглi зрабiць,

I Арабей iх доўга будзе тут хвалiць.

Лаўрусiк з Касалапавым былi здалек,

I не было ў iх вялiкага бэкграўда,

Але старалiся, сдавалi ўсу ў срок

У параўнаннi з зоркамi мясцовай фаўны.

Лакуцевiч (ён жа i танкiст),

Не зусім да формул хлопец здатны,

Але рукамi можа i зрабiць

I з Arduino, i з праектамi ён ладны.

I музыкан таксам свой тут быў,

Пагаварыць ён аб усiм любiў,

На курсе трэцiм пра вучобу падзабыў,

I толькi на дыпломе некалькi ажыў.

Здавалась, што Паўлавец штосьцi мог,

Але вучыцца адгаварыў якiсьцi бог:

Можа быў гэта i Лiпай,

А можа i сапраўды ён гультай.

Хто яшчэ ад курса рос i рос,

Так гэта ваш Ш. Георг.

Ён шмат у пустую тут не гаварыў,

Як мог вучыўся i рабiў.

А Паша, мне здаецца,

толькi на дыпломе зразумеў,

Што аўтаматыкай завецца,

Навошта на занятках ён пацеў.

Што там пра астальных казаць,

Практычна там адно балота:

Хто за дыпломам пастаяць,

Хто ўцякаў хутчэй ад ботаў.

I каб не наш тут дэканата,

Пайшлi б хутчэй у ваенкамат

Ляноту трохi пралячыць

I вырашiць усёж кiм быць.

Шмат хто з iх мог i навучыцца,

Ведаў добрых тут надбаць,

Лягчэй на хлеб каб зарабляць,

Але патрэбна ж была не лянiцца,

Лепш мы тут пра футбол,

Хто дзе куды пайшоў,

Як стаўкі ставiць у казiно,

I дзе там ў бытелькi дно.

Дрывiла, Станiслаў – была надзея;

Казлоўскi, Саўка штосьцi разумелi,

У Троцкака - весь час на «кiберспорт»,

А Цiмашэнка не ведаю я нават i на што.

Кургановiч усе дзесьцi бегаў,

Дзянiс – той дробi вывучаў,

Ягору нiчаго не трэба,

А Гоцка ўсе абмацюгаў.

Жабенко можа i стараўся,

Але, здаецца, гэта не яго.

Лаўроў апошнi ўжо астаўся,

Але няма казаць чаго.

А можа я i памылiўся,

I штось у вас не углядзеў.

Нагода будзе пахвалiцца

I час пакажа хто і што хацеў.